gen. Bronisław Kwiatkowski

Jeden z najbardziej doświadczonych polskich wojskowych; doskonały dowódca, dyplomata w mundurze, biegle władał językami rosyjskim, angielskim i niemieckim; wykonał 750 skoków spadochronowych; skromny, dobry i serdeczny człowiek – dowódca Operacyjny Sił Zbrojnych.

Na zakończenie służby trwającej 41 lat, które miało nastąpić 5 maja 2010 roku, chciał oddać hołd żołnierzom zamordowanym w Katyniu. Była to jego pierwsza i ostatnia podróż na ziemię rosyjską.

Urodził się 5 maja 1950 roku w Mazurach na Rzeszowszczyźnie. Był absolwentem Technikum Leśnego w Krasiczynie. Służbę w wojsku rozpoczął 1969 roku w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu (promocja 1973 rok).

Pierwsze stanowisko służbowe dowódcy plutonu objął w 29. Pułku Czołgów w Żaganiu. Przez następne lata dowodził kompanią piechoty w tej jednostce, zdobywając tytuł „Wzorowego Dowódcy”. W 1977 roku został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Po ich ukończeniu i awansie na stopień kapitana, w roku 1980 został skierowany do 6. Dywizji Powietrzno-Desantowej w Krakowie, gdzie pełnił służbę na stanowiskach dowódczych i sztabowych.

W 1992 roku jako pierwszy polski oficer ukończył studia podyplomowe w Akademii Dowodzenia Bundeswehry w Hamburgu w Niemczech. Po powrocie do kraju został skierowany do pracy w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego.

Jesienią 1995 roku rozpoczął roczną służbę w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Siłach Stabilizacyjnych na Bliskim Wschodzie w Syrii (UNDOF) jako dowódca kontyngentu. W 1996 roku powrócił do 6. Brygady Desantowo-Szturmowej, tym razem jako dowódca (do 2000 roku). Brygada była pierwszą jednostką wojskową z Polski, która weszła do struktur NATO. W okresie dowodzenia przez gen. Kwiatkowskiego Brygada zdobyła dwukrotnie Znak Honorowy Sił Zbrojnych RP za wysokie wyniki szkolenia.

W 1998 roku został mianowany na stopień generała brygady. Liniowe doświadczenie wykorzystywał z sukcesem w pracy sztabowej, m.in. w dowództwie Krakowskiego Okręgu Wojskowego na stanowisku Szefa Rozpoznania, a następnie w latach 2000-2003 na stanowisku szefa Sztabu Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego. W tym okresie otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

W lipcu 2003 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centralno-Południowej w Iraku. W maju 2004 roku decyzją szefa MON wyznaczony na stanowisko zastępcy dyrektora Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO w Bydgoszczy. W tym samym roku na wniosek dowódcy Wojsk Lądowych został wyróżniony nagrodą miesięcznika „Raport – Wojsko – Technika – Obronność” jako najlepszy dowódca Sił Zbrojnych.

Ponownie do Iraku wyjeżdżał jeszcze dwukrotnie; na stanowisko szefa Szkolenia Armii Irackiej w Bagdadzie (2005) oraz jako dowódca VII Zmiany Wielonarodowej Dywizji Centrum Południe (2006).

Decyzją MON został uhonorowany wpisem do Księgi Honorowej Ministra Obrony Narodowej za udział w misjach pokojowych i stabilizacyjnych oraz zaangażowanie w proces szkolenia w ramach NATO. W uznaniu zasług oraz bohaterstwa 11 listopada 2006 roku został odznaczony najwyższym współczesnym odznaczeniem – Krzyżem Komandorskim Orderu Wojskowego z numerem 001. A także wieloma innymi, m.in. Krzyżem Oficerskim Legii Zasługi USA (2008) oraz pośmiertnie Krzyżem Komandorskim OOP.

20 kwietnia 2007 roku został wyznaczony na dowódcę Operacyjnego Sił Zbrojnych, a 3 maja 2007 roku mianowany na stopień generała broni.

Pośmiertne mianowany na stopień generała.

Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.