Lech Kaczyński

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej był z wykształcenia prawnikiem (studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1967-1971), profesorem Uniwersytetu Gdańskiego (1966-1999) i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Urodził się 18 czerwca 1949 w Warszawie.

Od lat siedemdziesiątych angażował się w działalność opozycyjną. Włączył się w akcję zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników, był współpracownikiem Biura Interwencyjnego KOR, pisał do „Robotnika Wybrzeża”, kolportował pisma „Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”, prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii. Był doradcą MKS podczas strajku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 roku, autorem części porozumień sierpniowych, szefem Biura Interwencyjnego oraz kierownikiem Biura Analiz Bieżących MKS.

W 1981 roku był delegatem na I Zjazd Krajowy „Solidarności”, przewodniczącym zespołu ds. uregulowania stosunków z PZPR oraz członkiem zarządu regionalnego gdańskiej NSZZ „Solidarność”.

Internowany w stanie wojennym w Strzebielinku. Po zwolnieniu 15 października 1982 roku działał w podziemnych władzach „Solidarności”. Uczestniczył w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej, brał udział w pracach Regionalnej KK NSZZ „Solidarność” oraz wchodził w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku.

Był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy, m.in. tworząc wraz z Arkadiuszem Rybickim, Jackiem Merkelem i Aleksandrem Hallem zespół doradców przywódcy „Solidarności”.

Od grudnia 1987 roku był członkiem Sekretariatu Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. W końcu lat osiemdziesiątych uczestniczył w poufnych rozmowach „Solidarności” z przedstawicielami władz, wchodził w skład tzw. szóstki, czyli kierownictwa „Solidarności” do rozmów przy Okrągłym Stole i wreszcie uczestniczył w tych obradach m.in. w Zespole ds. Pluralizmu Związkowego, którego był sekretarzem. Od grudnia 1988 roku był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Od kwietnia 1989 roku nieformalnie, a od kwietnia 1990 roku formalnie był I Zastępcą Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.

Na początku lat dziewięćdziesiątych został wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, był senatorem RP I kadencji, posłem na Sejm RP I kadencji (przewodniczył sejmowej Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych) i IV kadencji (przewodniczący sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej), ministrem ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta, szefem BBN. W latach 1992-1995, kiedy piastował funkcję prezesa NIK, znacząco przyczynił się do wzmocnienia zaufania społecznego do tej instytucji i zwiększenia skuteczności działania organu kontroli państwowej. W rządzie Jerzego Buzka był ministrem sprawiedliwości (2000-2001).

Jako prezydent Warszawy (od 2002 r.) doprowadził do utworzenia i otwarcia Muzeum Powstania Warszawskiego (2004). Złożył rezygnację z urzędu prezydenta miasta stołecznego w 2005 roku po tym, jak został wybrany na Prezydenta RP.

W czasie swej prezydentury prowadził aktywną politykę zagraniczną, w szczególności w Europie Środkowej i Wschodniej. Kładł też duży nacisk na politykę historyczną.

Pochowany 18 IV 2010 razem z małżonką na Wawelu.