Izabela Jaruga-Nowacka

Posłanka II, IV, V i VI kadencji Sejmu RP, wicepremier, minister polityki społecznej, działaczka lewicowa, szefowa Unii Pracy, wiceprzewodnicząca sejmowego klubu Lewicy.

Urodziła się w Gdańsku 23 sierpnia 1950 roku, ukończyła etnografię na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, pracowała naukowo w PAN.

Od połowy lat 80. działała w Lidze Kobiet Polskich, pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Głównego tej organizacji. Była współzałożycielką Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny.

W latach 2001-2004 pełniła funkcję Pełnomocniczki Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn. W trakcie swego urzędowania doprowadziła do przyjęcia Krajowego Programu Działań na rzecz Kobiet; zainicjowała i doprowadziła do uchwalenia ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. W Kodeksie pracy wprowadziła przepisy chroniące przed dyskryminacją, m.in. przed mobbingiem. W latach 2004-2006 pełniła funkcję wicepremiera i ministra polityki społecznej w rządzie premiera Marka Belki.

Wielokrotnie występowała w obronie praw człowieka i osób dyskryminowanych, za co w 2005 roku została wyróżniona  przez organizacje działające na rzecz praw kobiet nominacją do Pokojowej Nagrody Nobla (wśród 1000 innych kobiet).

Po odejściu z Unii Pracy w 2005 pozostała bezpartyjna. W wyborach parlamentarnych 2007 po raz czwarty uzyskała mandat poselski, kandydując z gdyńskiej listy koalicji Lewica i Demokraci. Po rozpadzie LiD zasiadała w klubie Lewicy (od kwietnia 2008); była jego wiceprzewodniczącą.

W VI kadencji Sejmu zasiadała w komisjach: Etyki Poselskiej oraz Polityki Społecznej i Rodziny.

Żona prof. Jerzego Pawła Nowackiego. Miała dwie córki – Barbarę i Katarzynę.

Pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

PAP/MHP